Wednesday, June 30, 2010

Δημοκρατικη Αριστερά : Ποιό κλικ;

Ένα από τα ισχυρά κλισέ της αριστεράς είναι ότι υπάρχουν διασπάσεις με αρνητικό πρόσημο. Ως αρνητικά συμβάντα οπισθοχώρησης από μια προσδιορισμένη διαδρομή, ως φρενάρισμα σε μια κούρσα ταχύτητας.


 
Όμως σε εθελοντικές πολιτικές οργανώσεις με θεμέλιο την κριτική, οι ομαδοποιήσεις είναι η πιο φυσική εξέλιξη. Γιατί εξασφαλίζουν ακριβώς μια συμπαγή κρίσιμη μάζα ικανή να σχηματίσει ένα συνεκτικό λόγο. Αλλιώς η εθελοντική πολιτική γίνεται μαζοχισμός.

 
Ο γαλαξίας των αριστερών ομάδων, συσπειρώσεων, κινήσεων ,οργανώσεων ,κομμάτων, αποτελεί ένδειξη υγείας μιας αυθεντικής ιδεολογικής αναζήτησης που ασφυκτιά σε πολιτικά και ιδεολογικά πλαίσια ευρύτερων σχηματισμών. Η κόκκινη φαντασίωση του μεγάλου λενινιστικού κόμματος μπορεί να παραμείνει ζωντανή στα ντοκιμαντέρ για τον Οκτώβρη, αλλά έχει ενταφιασθεί από καιρό και μόνο από τον κατακερματισμό των εργαζομένων σε ένα τεράστιο πλήθος ετερόμορφων μορφών και προοπτικών απασχόλησης.

 
Η αριστερή πανσπερμία δεν αντανακλά παρά την νέα μορφή της κοινωνικής οργάνωσης που δεν δημιουργεί μόνο εγκλεισμένα εγωιστικά άτομα (individuals) , αλλά και το αντίδοτο τους που δεν είναι οι φανταστικές ρετρό συλλογικότητες αλλά οι νέες δημιουργικές μοναδικότητες (singularities) που ανασυντίθεται σποραδικά σε νομαδικές πλαστικές ομαδικότητες σε δυναμικά «πλήθη».

 
Επομένως οι αριστερές διχοστασίες και τα σχίσματα δεν είναι ούτε καλά ούτε κακά νέα, είναι φυσιολογικά νέα, και αναμένονται να πληθύνουν όσο δημιουργούνται νέες πιο κατακερματισμένες συνθήκες εργασίας, ζωής και φαντασίας.Με μια έννοια οι διασπάσεις είναι αδιαπραγμάτευτες, είναι αναπόδραστες ρήξεις που παράγουν πολιτική από μόνες τους.

 
Υπάρχει λοιπόν εντός αριστεράς ένας δυναμικός καταμερισμός «εργασίας» ,μια εκ των πραγμάτων αντιπροσώπευση διαφορετικών ρευμάτων που συνυπάρχουν εντός μιας ευρύτερης ροής.

 
Η κατανόηση του δυναμικού καταμερισμού «εργασίας» αυτομάτως ακυρώνει ενστάσεις και κριτικές που εδράζονται στην εύρεση ,υιοθέτηση, και τελικά αξιολόγηση με βάση υποτιθέμενα κριτήρια «αριστεροσύνης».

 
Αποτελεί χάσιμο χρόνου να ζητήσουμε από την Ανταρσύα ρεαλιστικές προτάσεις για το ασφαλιστικό, από το ΚΚΕ πρόγραμμα ρεαλιστικών συνεργασιών , από την ΔΑ το πρόγραμμα των καταλήψεων και κινητοποιήσεων της. Απλούστατα εντός αριστεράς συνυπάρχουν και ο οξύς ρητορικός αντικαπιταλισμός, και η αναζήτηση της «ορθοδοξίας» και η ανάγκη των προτάσεων .Έκαστος στο είδος του.

 
Στο πρίσμα αυτό κανείς δεν μπορεί να μεμφθεί ή να επαινέσει τους «ανανεωτικούς» για την πρωτοβουλία τους. Οι τύποι δεν λογοδοτούν παρά στον εαυτό τους, και την συνείδηση τους.

 
Τούτου δοθέντος όμως προκύπτει το ζήτημα.

 
Άραγε ποιας κοινωνικής ροής και δυναμικής είναι απότοκο η ΔΑ; Ποιες διακριτές πολιτικές και κοινωνικές ροπές παρέχουν την απαιτούμενη ενέργεια για ένα τέτοιο εγχείρημα;

 
Όσοι πήρανε πρέφα τα τεκταινόμενα κατάλαβαν ότι δεν πρόκειται για μια κίνηση κορυφής. Η χαζοχαρούμενη ανάλυση ότι είναι μια κίνηση αριστερών πολιτευτών και βουλευτών είναι εκτός πραγματικότητας .Το αντίθετο έχει γίνει . Ένας οργισμένος «λαός της ανανέωσης» παρέσυρε μια σειρά από στελέχη και βουλευτές που το «τράβαγαν» όσο αντέξουν, και τους παρέσυρε στην έξοδο. Η φιλολογία για βουλευτικές ιδιοτέλειες και σενάρια πασοκολογίας ταυτίζει δύο ανόμοια πράγματα. Την προγραμματική συνάφεια των ανανεωτικών με την συνεργασία και την έμπρακτη δυσανεξία καμιά τριακοσιαράς στελεχών του ΣΥΝ που τα «έφτυσαν» με την διαδρομή του Συριζα.

 
Αυτοί οι τριάκοσοι λοιπόν παρουσιάζουν μια σειρά από δημογραφικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά που τους νομιμοποιούν να δημιουργήσουν το κόμμα τους. Με μια έννοια μπορούν να συνεισφέρουν κάτι που καμία άλλη πολιτική δύναμη δεν μπορεί. Η δυναμικότητα τους αυτή δεν είναι προϊόν καθήκοντος ,προστάγματος ηθικής επιταγής ή ορθολογισμού .Είναι αυθεντική έκφραση , πρωτογενούς κοινωνικού πλάσματος, αδιαμεσολάβητη πολιτική απαίτηση.

 
Είναι η αυθεντική φωνή των ανώτερων εισοδηματικών και μορφωτικών στρωμάτων της αριστεράς ,που γνωρίζοντας από πρώτο χέρι το παιχνίδι της ιδιοτελούς χρήσης του λόγου της αριστεράς από τα μεσαία στρώματα , θέλει να τα καταγγείλει .

 
Πρόκειται για τους δραπέτες από την μικρομεσαία αριστερόφωνη νομενκλατούρα που λυμαίνεται μέσω του αριστερογενούς λαϊκισμού , το κοινωνικό κράτος, και την αριστερά. Οι πιο έντιμοι και οι πιο γνώστες του παιγνίου αυτού , θέλουν να εκφέρουν ένα λόγο της αλήθειας τους και να πορευτούν με το όποιο κόστος.

 
Αυτή είναι η δικιά μας ανάγνωση για την ΔΑ.

 
Μπορεί να γίνει η πιο πειστική αντιλαικιστική αριστερά ακριβώς γιατί κοινωνικά προέρχεται από αυτές της μερίδες της κοινωνίας που διεκδικούν πολιτική συμμετοχή, και πόρους μέσω μιας αριστερόφωνης ρητορείας.

 
Η δισυπόστατη αυτή φύση της ΔΑ θα την φέρει με πολλαπλά μέτωπα

 
Κατ’ αρχάς όσο πιο αντιλαικιστική γίνεται θα αντιμετωπίζει την δυσπιστία του κύριου φορέα του αριστερόφωνου λαϊκισμού δηλαδή του κρατικοδίαιτου Πασόκ. Το «λαικότροπο» Πασοκ θα κριτικάρει από τα αριστερά την ΔΑ

 
Δεύτερον η κοινωνική της διαστρωμάτωση με την υπερφόρτωση σε επαγγέλματα λευκού κολάρου, επιστημονικού προσωπικού και τέχνης θα την κατατάξει στην λιγότερο κινηματική πλευρά της αριστεράς . Η κριτική από την υπόλοιπη αριστερά θα γίνει με βάση το κριτήριου του «δρόμου»

 
Ο αντιλαικισμός της θα την απομακρύνει από το λαικό Πασοκ , θα την φέρει πιο κοντά σε μια τεχνική κυβερνητική ρητορεία ,την στιγμή που η επίσημη γλώσσα της θα επιδιώξει το αντίστροφο. Από την άλλη πλευρά στον ρητορικό πληθωρισμό της Συριζικής αριστεράς η εγγενής εγκράτεια της θα μοιάζει με τον καλό χριστιανό που γυρίζει το δεύτερο μάγουλο.

Αυτή η ιδιόμορφη ισορροπία της ΔΑ έχει τους κινδύνους της.

 
Με κλικ ρεαλισμού θα βρεθεί στην πορεία των Ανδρουλάκη Μπίστη μάλιστα με αδικαιολόγητη καθυστέρηση. Με κλικ ιδεολογικής αναζήτησης όμως μπορεί να πυροδοτήσει και άλλες απελευθερώσεις από τον αριστερόφωνο λαϊκισμό.

 
Η ταπεινή μας γνώμη είναι ότι η ΔΑ μπορεί να επιβιώσει όσο πιο αυθεντικά εκφράσει τον κοινό τόπο της συγκρότησης της.

 
Τον αριστερό αντιλαικισμό

 
  • Τον λόγο της κριτικής της κοινωνικής αδικίας και των μηχανισμών της , με την γνώση ότι αυτό πλέον δεν είναι προνόμιο της αριστεράς και ότι στο όνομα της αριστεράς διακινούνται ιδιοτελείς και συντεχνιακές ιδέες.
  • Τον λόγο της αριστεράς που είναι αποκαθαρμένος από εθνικές , τοπικές αρχαϊκές ιδιομορφίες .
  • Τον λόγο της αριστεράς που γνωρίζει τις ακούσιες συνέπειες σε ένα πολύπλοκο σύμπαν επιρροών όπου η ηθική εκκίνηση δεν αρκεί από μόνη της να αναπαράγει ηθικά αποτελέσματα.
  • Τον λόγο της αριστεράς που αντιλαμβάνεται την σύγχρονη συνθήκη επικοινωνίας που κρατικοποιεί και μεταλλάσει όλα τα συμβάντα του ακραίου , σε ένα συνεχές κυνικού θεάματος.

 
Το θέμα δεν είναι ότι τα στοιχεία τα έχει ανάγκη κάποια υπερβατική υπεριστορική αριστερά, ούτε ότι αυτά απαιτεί η συγκυρία ,αλλά ότι αυτά ξέρει να κάνει καλά ο ιστορικός πυρήνας της ΔΑ. Οτιδήποτε άλλο προσπαθήσει να κάνει θα το κάνει με μειωμένη απόδοση.

 

23 comments:

ΣΠΙΘΑΣ said...

Προσυπογράφω, όλες τις διαπιστώσεις και τους προβληματισμούς σου, Γιάννη.

Επιλέγω, το παρακάτω "κλικ" ως το μόνο αυθεντικό και αναγκαίον!

"Με κλικ ιδεολογικής αναζήτησης όμως μπορεί να πυροδοτήσει και άλλες απελευθερώσεις από τον αριστερόφωνο λαϊκισμό.


Η ταπεινή μας γνώμη είναι ότι η ΔΑ μπορεί να επιβιώσει όσο πιο αυθεντικά εκφράσει τον κοινό τόπο της συγκρότησης της.


Τον αριστερό αντιλαικισμό



* Τον λόγο της κριτικής της κοινωνικής αδικίας και των μηχανισμών της , με την γνώση ότι αυτό πλέον δεν είναι προνόμιο της αριστεράς και ότι στο όνομα της αριστεράς διακινούνται ιδιοτελείς και συντεχνιακές ιδέες.
* Τον λόγο της αριστεράς που είναι αποκαθαρμένος από εθνικές , τοπικές αρχαϊκές ιδιομορφίες .
* Τον λόγο της αριστεράς που γνωρίζει τις ακούσιες συνέπειες σε ένα πολύπλοκο σύμπαν επιρροών όπου η ηθική εκκίνηση δεν αρκεί από μόνη της να αναπαράγει ηθικά αποτελέσματα.
* Τον λόγο της αριστεράς που αντιλαμβάνεται την σύγχρονη συνθήκη επικοινωνίας που κρατικοποιεί και μεταλλάσει όλα τα συμβάντα του ακραίου , σε ένα συνεχές κυνικού θεάματος.



Το θέμα δεν είναι ότι τα στοιχεία τα έχει ανάγκη κάποια υπερβατική υπεριστορική αριστερά, ούτε ότι αυτά απαιτεί η συγκυρία ,αλλά ότι αυτά ξέρει να κάνει καλά ο ιστορικός πυρήνας της ΔΑ.

Οτιδήποτε άλλο προσπαθήσει να κάνει θα το κάνει με μειωμένη απόδοση."

Σπίθας
...σωστά, ομιλείς.!

Νοσφεράτος said...

Αποσπάσματα απο το Βιβλιο του Νικολα Σεβαστακη : ΚΟΙΝΟΤΟΠΗ ΧΩΡΑ

http://nosferatos.blogspot.com/2010/06/2.html

Leo Kastanas said...

Σύμφωνοι και πάλι σύμφωνοι. Αλλά θα επανέλθω

Left Liberal Synthesis said...

@leo
@Σπιθα
Η συμφωνία αναγκαστικά θα μας βάλει ενα δυσεπίλυτο πρόβλημα.
Πως μιλάς για ένα αριστερό αντίλαικισμό χωρίς να φλερτάρεις με το Πασοκ; Πιστεύω σ αυτήν την διαδρομή που όμως είναι γεμάτη διλλήματα.
Στην κόψη του ξυραφιού.

Left Liberal Synthesis said...

Νοσφυ
Ωραία η πρωτοβουλία σου να βρεις ψηφιακά κομμάτια του Σεβαστάκη.

ΣΠΙΘΑΣ said...

Είναι υπαρκτά τα διλλήματα, Γιάννη.

Επειδή υπάρχουν, δεν σημαίνει, ότι δεν πρέπει να τα επισημάνουμε.

Δεν μπορούμε να τα αποφεύγουμε, συνεχώς, όπως μέχρι τώρα, γινόταν.

Είναι στην κόψη του ξυραφιού, ακριβώς, όπως το λες.

Αλλά, η μόνη επιλογή είναι αυτή του αυθεντικού, όπως την προσδιορίζεις.

Οι άλλες, δεν μας αφορούν, Γιάννη, δεν είναι για μας,,:-)

ΣΠΙΘΑΣ said...

Και ο Νόσφυ, αρχίζει να μας βάζει στα διλλήματα, από νωρίς νωρίς -:)

Νόσφυ, δύο ποστ, παρακάτω, σχολιάζαμε για τις σεβαστές απόψεις του...Ν. Σεβαστάκη.

aerostatik said...

μου άρεσε η προσέγγιση σου...
ο Κουβέλης σε διαβάζει ?

Elias said...

http://www.newstime.gr/?i=nt.el.article&id=49833

Ηλίας Καραβόλιας

Οχι αλλη ντουντούκα!
ΣΥΝ:το ...μείον της Αριστεράς

Καιρός να στιγματίσουμε πλέον την άγνοια για τους μηχανισμούς της σημερινής κρίσης που επικρατεί ουσιαστικά στους Αριστερούς καθοδηγητές του διαλυόμενου Συνασπισμού,Ανανεωτικούς, Μετωπικούς και πόσους άλλους ακόμη …

Σήμερα, μια σύγχρονη εναλλακτική αριστερή πρόταση απέναντι στην δομική κρίση του συστήματος οργάνωσης κοινωνίας/οικονομίας, δεν χρειάζεται καταστατικούς εγκλωβισμούς και λατρεία ιδεολογικής επανατοποθέτησης, ούτε μεταρρυθμιστικά πυροτεχνήματα...Χρειάζεται να μετουσιωθεί η θέληση σε δράση , μέσα από εδραίωση σύγχρονου πρακτικού / εφαρμόσιμου πολιτικού Λόγου,να μεταμορφωθεί η βούληση σε Έργο, όχι μονο σε διαδηλώσεις…

Υπάρχουν πολλοί σοβαροί άνθρωποι της Αριστεράς, ενταγμένοι μέσα στα γρανάζια του συστήματος, τέως αλλοτριωμένοι και με αγώνες εντός του θηρίου-Κεφαλαίου, οπαδοί της εντός των τειχών μάχης, πεπεισμένοι ότι κομματικά σχήματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουν προσβασιμότητα και υψηλού επιπέδου διεισδυτικότητα σε αυτόνομες, ανένταχτες πληθυσμιακές ομάδες, διάσπαρτες επαγγελματικά, διαστρωματικά , γεωγραφικά…

Είναι αλήθεια, ότι φαινόμενα εθισμού στην ομφαλοσκόπηση, στην αυτό -περιφρούρηση δομών και δήθεν μανιφέστων - προτάσεων, δεν χρειάζεται ένα σύγχρονο εναλλακτικό κίνημα Αριστεράς. ΚΚΕ υπάρχει, δεν χρειάζεται άλλο η ελληνική κοινωνία…

Συνέδρια και επιτροπές, απόψεις, πτέρυγες , φωνές, τάσεις, όλα μοιάζουν με σοβιετικής νοοτροπίας αυτό -μαστιγώματα οργανωτικά, χαμένες ώρες από την κοινωνία και την πρόσωπο με πρόσωπο επαφή με τον νέο, τον άνεργο, τον καταρρέοντα μικροεπιχειρηματία, τον επιστήμονα..

Αν η Αριστερά δεν βγει από το καβούκι της αυτό-οργάνωσης, από την νεοφοβία της αποδοχής της Πραγματικότητας, τότε δεν θα πετύχει ποτέ τίποτα χρήσιμο για τις μάζες… Δεν ταιριάζει σε τέτοιες εποχές ο ανταγωνισμός για ιεραρχίες, ρόλους. Η σκηνή , το κοινό, οι θεατές -πολίτες, θέλουν πλέον ηθοποιούς ανάμεσα τους, δίπλα τους, μαζί τους, δια -δραστικούς αντιπροσώπους και μπροστάρηδες..(συνεχίζεται)

Elias said...

(συνέχεια)
Ουσιαστικά, δεν υπήρχε ποτέ το…. Κόμμα, το Κίνημα, ο Συνασπισμός…. Ήταν μια εκδοχή Φαντασιακής θέσπισης της Συλλογικότητας, για να παραφράσω Καστοριάδη..

Εάν στον ΣΥΡΙΖΑ - με σεβασμό και περισσότερη αδογμάτιστη προσέγγιση- ξαναδιαβάζανε Πουλαντζά, Αλτουσέρ και άλλους νεομαρξιστές, θα καταλάβαιναν ότι διαχωρίζουν εμφανώς στην ανάλυση τους το κρατικοδίαιτο μονοπωλιακό κομμάτι της οικονομίας, από την κρατικο-καπιταλιστική λογική της διαπλοκής και της διαφθοράς, που έφερε την χώρα στο περιθώριο..

Δεν είναι κακό πράγμα η αγορά όταν έχει κανόνες, ούτε δαίμονας το κράτος όταν εποπτεύει την αναδιανομή του πλούτου... Επιτέλους, ας κατεβούν κάποιοι από το άλογο του δήθεν αντί καπιταλιστικού αγώνα, διότι έτσι ενισχύουν τον αρνητικό, τον μανιακό καπιταλισμό! Σύγχρονοι ….Αναρχικοί αναλυτές, αποδέχονται ότι σχεδόν τα 2/3 της κοινωνίας έχουν χρηματιστηριακοποιήσει τον ιδρώτα τους, έχουν αποκτήσει την έξη της συναλλαγής, του εμπορεύεσθαι με κέρδος, υπεραξία, του ''καταναλώνειν ηδονικά''...

Η δημοκρατική συμμετοχή, περνάει καλώς ή κακώς και από την αγοραστική δύναμη και τις συναλλακτικές ισορροπίες των καθημερινών ισοζυγίων και λογαριασμών του ατόμου-καταναλωτή-παραγωγού-κεφαλαιούχου.

Εκεί , έμεινε πίσω η νέα γενιά της Ελληνικής Αριστεράς , στην ανάλυση των οικονομικών διαστρωματώσεων, στην ανικανότητα να εξηγήσει την εξισωτική λογική της καταναλωτικής συνήθειας του χαμηλόμισθου και του υψηλού εισοδηματία και την εξομοιωτική κουλτούρα συναλλαγών του εργαζόμενου και του μεγαλοεπιχειρηματία.

Εκεί χάνεται το παιχνίδι της μη αφύπνισης των μαζών: στην ανικανότητα να αντιληφθούν οι Αριστεροί – πάσης φύσεως - ότι οι μάζες... δεν υπάρχουν ! Χάνονται κάτω από τις καλυμμένες κοινωνικές ανισότητες, τις μασκαρεμένες ταξικές διαφορές που διευρύνονται αθόρυβα και μεταστατικά στην κοινωνική διαστρωμάτωση.

Δεν μπορούμε να προτάξουμε την ελπίδα μέσω εναλλακτικής πολιτικής, αφαιρώντας μεγάλο μέρος των επιθυμιών και τεχνητών αναγκών που το σύστημα εγκαθιστά στον ψυχισμό των ανθρώπων, είτε κερδίζουν χρήματα, είτε χρωστάνε.

Ακόμα και αν εγχειρήματα όπως ο ΣΥΝ παρέμεναν στην κοινωνία δυνατά και με φωνή, είναι τέτοια η από-πολιτικοποίηση του κόσμου, όπου είναι αναπόφευκτη μια μεγάλη σε βάθος και χρόνο αδράνεια των μαζών, μια ενίσχυση των υφιστάμενων δομών στην Οικονομία, μέσω έντασης ανισοτήτων , όξυνσης των αφανών ανισορροπιών πλούτου/παραγωγής…

Η κρίση της Αριστεράς, δεν οφείλεται στην κρίση της Οικονομίας…

Sissi Soko said...

Ο καθένας στην αριστερά είναι καλό να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα.
Και έτσι όλοι μαζί θα αθρίσουν.
Αυτή η ιδέα μου άρεσε, αν κατάλαβα καλά. Ήδη το 1991 ο Ανδρουλάκης μιλάει στο "Μετά" για αστερισμούς.

Left Liberal Synthesis said...

aerostatic
Ελα ντε,λες να συχνάζει εδω ο Φώτης;

Left Liberal Synthesis said...

Elias
Η ανάλυση σου είναι οξεία, αλλά και ζοφερή.Δηλαδή τελείωσε η πολιτική των ιδεών;Όλα είναι συναλλαγές;
Έίναι πιθανόν αλλά έτσι μπορούμε να αντιστρέψουμε το ερώτημα.
Επειδή είναι μάταια ίσως η πολιτική των ιδεών αξίζει για αυτό.

Left Liberal Synthesis said...

Νικόλαε
Ναι αυτή είναι η ιδέα.Ας κάνει ο καθένας αυτό που μπορεί καλά.Η ιδέα του μεγάλου πολιτικού οργανισμού που αναλαμβάνει να παίξει με την ιστορία, δείχνει να μην δουλεύει.
Η αριστερά είναι πολλά και διαφορετικά ρεύματα.Η συζήτηση περί αναζήτησης της ορθης αριστεράς αντικειμενικά είναι κενή.Ε λοιπόν η ΔΑ ας ασκήσει τον αριστερο αντιλαικισμό που είναι το πεδίο της.

imwrong said...

ενδιαφέρουσα ανάλυση, εν πολλοίς εύστοχη πιστεύω. Μπορείς να συγκεκριμενοποιήσεις λιγάκι το δεύτερο αστεράκι σου: "Τον λόγο της αριστεράς που είναι αποκαθαρμένος από εθνικές, τοπικές αρχαϊκές ιδιομορφίες."

Elias said...

Γιάννη, έπεσες μέσα...Ναι, τελείωσε η εποχή των ιδεών ,ίσως και των ιδεολογιών! Δεν μιλάω για εποχή συναλλαγών...Στο εξαιρετικό βιβλίο του Value, Reality and Desire, Oxford press 2009, o φιλόσοφος G.Oddie( αμερικανός) , αναρωτιέται κάπου΅:'' What Desire can Do for Value?'' Επιμένω, και επέτρεψε μου: στην ανικανότητα ακτινογράφησης ατομικών και μαζικών επιθυμιών, η Αριστερά στην Ελλάδα κυρίως, απέτυχε( δες το Ψυχανάλυση και Αριστερά, πρόσφατο, συλλογικό , του Ινσ/του Πουλαντζά) Θα είμαι εκείνος που πάντα επιθυμεί αποιδεολογικοποιημένες παρεμβάσεις στην κοινωνία, στην νοοτροπία, στην οικονόμία...Φθάνει πιά με τις ετικέτες, τους τίτλους...Δεν συνεπάγεται αυτό αριθμολαγνεία σκέψης και δράσης, ούτε συναλλακτική οικονομία επιθυμιών/προσδοκιών..Αλλά , επιμένω: με ποιά βούληση για δράση ενώνεται ο διαδηλωτής των 700 ευρώ και ο διαδηλωτής άνεργος; Με την αριστερή λογική της διεκδίκησης των κεκτημένων; Είμαι αριστερός φίλε και πολεμάω την ψευδοαριστερά των αδίστακτων κομισάριων της στην Ελλάδα, επειδή ζώ στην σφαίρα της αδυσώπητης παραγωγής υπηρεσιών, βάζω νερό στον μύλο των αφεντικών και των τραπεζών και διεκδικώ να μου γεμίζουν και εμένα το ποτήρι, οχι να πιώ απο το δικό τους...
Ηλίας

Leo Kastanas said...

O αριστερός αντιλαικισμός είναι το πεδίο της ΔΑ, και είναι ένα πεδίο που έλειπε. Φτιάχτηκε λοιπόν ένα ακόμα κόμμα. Στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει το κάθε κόμμα να περιχαρακώνεται να φροντίζει την ιδιαιτερότητά του σαν απαραίτητο στοιχείο ύπαρξης ( βλέπε ΚΚΕ). Δεν είναι ανάγκη να ξαναγίνει το ίδιο. Ας κινηθεί ευέλικτα ανάμεσα σε παραδόσεις και νεωτερισμούς, ας ταυτιστεί με κλασσικές απόψεις, αλλά ας πει και τελείως καινούργια πράγματα. Το ερώτημα για μένα είναι αν η ηγεσία του κόμματος μπορεί να παίξει αυτόν το ρόλο. Αν μπορεί να παράγει νέα πράγματα. Πολύ φοβάμαι πως όχι. Αν τώρα οι νέοι και άφθαρτοι που θα πλαισιώσουν τις επιτροπές έχουν τέτοιες δυνατότητες δεν ξέρω. Η εποχή των κομισάριων τέλειωσε. Μια χαλαρή δομή χωρίς ακτίφ και κλεισίματα, χωρίς ευαγγέλια και σοφούς Νέστορες, χωρίς σύμβολα και αφηγήσεις πρέπει να ξεπροβάλλει. Πόσοι έχουν διάθεση για κάτι τέτοιο;

Left Liberal Synthesis said...

youarenotwrong
Καλώς όρισες
Η μη χωροθετηση Χυτα, η αγκύλωση στο "Μακεδονικό" είναι τυπικά παραδείγματα τοπικής και εθνικής ιδιομορφίας που την κολακεύουν πολλοί

Left Liberal Synthesis said...

Elias
Ευχαριστω για την παραπομπή.
Η ανάλυση σου έχει μια δόση "αριστερού οικονομισμού" από την ανάποδη.Δεν διαφωνώ τελείως αλλα μου φαίνεται οτι δεν μπορει να ερμηνευσει τα πάντα.
Νομίζω ότι μπορει να ερμηνεύσει με κάποιο τρόπο την αριστερή στασιμότητα,αλλά δεν μπορει να ερμηνεύσει τον δεξιό και ακροδεξιό λαικισμό που επελαύνει. Η ακροδεξιά στην Ευρώπη μεγαλώνει στηριζόμενη σε ένα αυθεντικό ιδεολογικό λογο με βάση την πατρίδα, το "αιμα" την οικογένεια κλπ.

Left Liberal Synthesis said...

Λεο
Οντως υπάρχουν αντιφατικά μυνήματα. Στην ιστοσελίδα της Ανανεωτικής Πτερυγας φιγουράρει ο Μπίστης και ο Αθανασοπουλος.,αλλα είδα με χαρά τους Ματσαγγάνη Πανούση που είναι αρκετά οξείς στην κριτική τους.Ιδίως ο Ματσαγγάνης είναι πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση.

ΣΠΙΘΑΣ said...

Συμφωνώ, για τους κ.κ. Ματσαγγάνη και Πανούση.

υ.γ.
Να υποψιαστώ, ότι μου κλέβεις τις σκέψεις;
Πως το κάνεις, Γιάννη, αυτό;

Γιωργής said...

Συμμερίζομαι σε μεγάλο βαθμό την ανάλυση σου LLS. Αν και έχω λιγότερη εμπιστοσύνη σε προβεβλημένα ή κρατικοδίετα στελέχη της Πτέρυγας και περισσότερη εμπιστοσύνη στην αγνή βούληση της βάσης της να εκφράσει μια τέτοια αριστερά. Όλα αυτά πέρα από τον κίνδυνο να συντρέξει κάθε καρυδιάς καρύδι, λες και δεν ξέρουμε καθενός τη διαδρομή.

Γι' αυτό όμως εκτιμώ ότι είναι τεράστιο λάθος η εξοδος της Πτέρυγας αυτήν την ώρα. Τη στιγμή που ανιχνεύουμε το στίγμα της αριστεράς των καιρών μας, το βήμα θα μείνει μετέωρο, χωρίς εκείνο το ρεύμα "αντιλαϊκισμού" να προσβάλλει το περιεχόμενό της. Το αυτό και για τη Δ.Α.

Γιατί αν ένα στοιχείο ταυτότητας της Δ.Α. είναι ο αντιλαϊκισμός, ένα άλλο (προβληματικό) στοιχείο ταυτότητας που πολλές φορές την οδηγεί σε ακραίες διατυπώσεις και υπερβολές, είναι ο ιδεολογικός ελιτισμός, που συνήθρως επιβαρύνει τις γκρούπες.

Left Liberal Synthesis said...

Γιωργή
Προσωπικά ήμουν πολύ διστακτικός για αυτήν την κίνηση και είχα αναφερθεί δημόσια
Αλλά οι διαδικασίες έχουν μια αυτονομία
Τώρα η ΔΑ θα αντιμετωπίσει το κρίσιμο δίλλημα της (κυβερνητισμός ή αριστερός αντιλαικισμός) αλλά και η άλλη αριστερά το δικό της (αυθεντική αριστερά ή αριστερόστροφο λαικισμό που θρέφει και την ακροδεξιά)